Waar het eigenlijk allemaal mee begon, was onze wens om een kind te adopteren. Na een hele papieren rompslomp waren we eindelijk zover dat we de benodigde papieren bij elkaar hadden. Tijdens deze hele procedure wisten we dat vrienden van ons, Rob en Ingrid, ook bezig waren met dezelfde papieren, met dus dezelfde wens. De normale gang van zaken is dat je je dan wendt tot een adoptie-bemiddelingsbureau die voor jou aan de slag gaan.

Maar in de kennissenkring van Rob en Ingrid doemde er een tante op die al jaren werkte in Brazilië. Van het een kwam het ander en toen ze op een gegeven moment letterlijk liep te leuren met vier kinderen die ze geen blijvend onderdak kon geven, kwamen eerst Rob en Ingrid op de proppen.

Vier was toch wel wat erg veel en dus wisten ze dat er nog wel ergens een stel was die in aanmerking wilde komen, wij dus.

Maar toen Ineke een telefoontje kreeg met de vraag of ze foto’s wilde komen kijken van niet één maar van twee kinderen, sloeg de paniek toch enigszins toe.

Maar op het moment dat je een foto hebt gezien van een kind dat tot dan toe alleen in je fantasie heeft bestaan, ben je verloren. Het is na de eerste aanblik al jouw kind! Nou ja, jouw kinderen, want dat ene kind waren er dus twee geworden.

De uitdaging werd aangenomen en we gingen de lange papieren weg afleggen tot we dus eindelijk in december van 1984 het verlossende woord kregen dat we af konden reizen naar Brazilië.

Nou is Brazilië niet echt klein en thuis konden we aanvankelijk het plaatsje Poté op geen enkele kaart vinden. In Rotterdam liepen we Boekhandel Donner binnen en daar hadden ze een kaart waar het dorpje op stond – Rio de Janeiro – Belo Horizonte – Teofilo Otoni – en ja hoor, daar stond het: Poté. Het bestond!

Poté bleek een redelijk dorp waar je na 12 uur vliegen naar Rio, drie kwartier naar Belo Horizonte, 8 uur met de bus naar Teofilo Otoni en dan nog anderhalf uur met de volgende bus, aankomt.

We moesten wennen aan elkaar, grote witte mensen zijn namelijk erg eng van zo dicht bij. Maar als jij heel graag wil leren lopen en er is zo’n grote kerel die jou daarbij wil helpen, dan gedoog je hem in godsnaam maar.

Er rees een probleem. Yick had een groot abces op zijn achterhoofd waar hij koorts van had. Met koorts mocht hij niet vliegen ! De dokter in het plaatselijke ziekenhuisje bood hulp. Als ik hem vast wilde houden, zou hij het abces open snijden. Dat lukte waarna ik mijn portemonnee pakte om hem te betalen voor zijn diensten. Dat wilde hij niet, het enige dat hij vroeg was om, als we terug waren, we aan iedereen die het horen wilde zouden vertellen in welke omstandigheden veel mensen in Brazilië moesten leven.

De mensen in Brazilië waren niet blij dat rijke mensen zoals wij, hun kinderen meenamen omdat ze er zelf niet voor konden zorgen. In ruil daarvoor wilden we graag iets tastbaars terug doen.

We hebben daar goed over nagedacht en we besloten een project op te starten en daarvoor geld te vragen aan familie, vrienden, kennissen en collega’s.

Zo zijn we dus gestart met het project dat nu al heel veel jaren draait en we mogen wel zeggen, niet zonder succes!

Al na enkele jaren zijn we nog een keer naar Brazilië gegaan zodat we konden kijken hoe het project er voor stond. Er was namelijk nog een kind in het gezin, Andrea. Zij was als pleegkind opgenomen in een Braziliaans gezin in Poté. Maar omdat ze haar broertjes en zusjes wel erg miste, had ze gevraagd om ook naar Nederland te mogen. En uiteraard was ze van harte welkom.